خوب یا بد... من همینجوریم!

    هیچ قصد ندارم از گرایش جنسی بگم! دیگه بخش دوم اون کلمه حالم رو بهم میزنه! میخوام از یه طرز فکر بگم... چیزی که با این که خیلی عذاب دهنده اس، مازوخیست وار دوسش دارم و بهش می بالم! کمال گرایی و سیاه و سپید دیدن مسائل! گرچه دو مقوله نسبتاً سوا هستن این دو تا ولی به طرز عجیبی به هم گره خوردن!
خیلی پیش میاد به خودم فک می کنم چرا من انقد سخت می گیرم! چرا من نمیتونم مثه بقیه باشم یا دست کم فیلم بازی کنم که مثه همه پسرای استریت همه فکرم دختران؟ مگه یه دوس دختر و پسر سوای از داستان سکس چی کار می کنن؟ مگه جز اینه که بهترین دوستات دخترن رضا؟ پس چرا یه بار امتحانش نکنی و یه کم نظر دیگران رو به خودت مثبت تر نکنی تا موقعی که یه دوس پسر مناسب پیدا کنی؟

    تا این جا احساسم ور زد! حالاعقلم میاد و افسار سخن رو تو دس میگیره! اول از همه این که حتی اگه سکس رو هم بذاری کنار، یه چیزی هس بنام لیبیدو، که من کنار یه دختر به جای این که اون رو حس کنم، یه پارچ آب یخ رو حس می کنم! اگه یه دختر رو لمس کنم، انگار یه تیکه سنگ یا نهایتاً یه جایی از تن خودم رو لمس کردم! ولی امان از لمس یه پسر، هر چند نه زیاد خوشگل و بلکه هم معمولی!
از لیبیدو که بگذریم می رسیم به وجدان! خب تکلیف اون بدبخت چیه؟ اومدیم و بهت عادت کرد، حالا اگه نخوایم بگیم که عاشقت شد، گرچه خیلی آش دهن سوزی هستی!! :)))) ولی واقعا احساسات یه دختر پاک تر از یه پسره و روحیه اش هم حساس تر! من یکی که نیستم!
بعد آخر از همه میرسیم به بخش مهم شعور انسانی که ادعای داشتنش یه جای آسمون رو پاره کرده! شعور من این جوری واسم تعریف شده که: کاری رو بکن که دوس داری، به کسی آسیبی نزن و به پیامد هاش هم فکر کن! خب دوستی با یه دختر واسه یه گی مثه من، هیچ کدوم از این پیامدارو نداره!
شاید تا ۱ سال و نیم پیش تصور دوستیم با یه دختر و حتی ازدواج باهاش برام ممکن بود. نه به خاطر میل جنسی! هرگز... بلکه به خاطر یه چیز احمقانه ای به نام عرف و یه سری چیز کوچولوی مسخره بنام موتیف به علاوه چاشنی تقلید، حسادت، ترس و تنهایی! اما الان، شاید به دلیل عاشق شدنم واسه ۲امین بار و زندگی کردن با توهمای شیرین عشق، شاید هم به خاطر آشناییم با وبلاگ ها، شعورم به حدی رسیده که اول از همه خودم رو مثه کف دستم بشناسم! بدونم کمال گرام، عاشق پسرای قد بلند و مو قهوه ای ام که یه کم ریش دارن و بوی عطرشون برعکس پوست برنزه تنشون، خنک خنکه! بدونم همه دخترای دنیا واسم مثه یه خواهرن! و این که از مرد سالاری متنفرم و از رنج دیدن زنا رنج می کشم!
همین طور بفهمم که از هیچ چی مثه پیش داوری یا تعصب متنفر نیستم چون این عفریته، مادر بدبختیای بشره نه دروغ اونجور که زرتشت میگه! متوجه شم که عاشق خودمم و واسه بهبود روحی فیزیکی خودم هر کاری به هر بهایی می کنم! و مهمتر از بدونم کیم و واسه چی اینجام، و یا این که چرا این بلا سرم اومده و حالا چطور باید باهاش کنار بیام! من از زندگیم، گرچه تلخ گرچه شیرین، درس امید و خودکفایی گرفتم! به خود شناسی ای رسیدم که خیلییییی از اطرافیانم بهش نرسیدن و به توانایی من تو تصمیم گیری و اراده و کندوکاو مسائل قبطه می خورن!
خب اینا هم یه سری برآیند های خوب کمال گرایی بود!
پ.ن ۱: اینارو نگفتم که مثه این عقده ایا بگم من خیلی خوبم... خواستم بگم اینا هم یه سری آلترناتیفه که می ارزه یه بار هم که شده امتحانش کنین! هر چند هیچ چیز کاراکتر آدم رو تو این سن عوض نمی کنه دیگه!
پ.ن ۲: امشب با چند تا از دوستای پسر استریتم بیرون بودم، یکیشون که سوسول نیس ولی کلاً تر تمیزه گفت: ببین تو این عکس ۲ ماه پیشم که تِل داشتم، مدل مو هام خوبه؟.... دوس داشتم راستشو بگم: نه عزیزم به نظر من تل واسه پسر خیلی مسخره اس! حتی اگه گی B باشی (بی ربط)

پ.ن ۳: بام بودم! کلی تیکه خوردم... دیروز هم جمشیدیه بودم، اونجام یه تیکه اوووووف خوردم! یعنی انقد یه چسب رو دماغ آدمو بچه... می کنه؟ شاکیَماااااا (بی ربط تر)

پ.ن ۴: این روزا کلی مشغولم و بهم بد نمی گذره! ولی شدیداً از استریتها بهم حالت تهوع بهم دس میده! از امکانات و آزادی ها و مخ زنی ها و هزار تا چیز دیگه اشون که من ندارم! (خیلی بی ربط تر)