درد دل ۱

امروز به یه نتیجه ای رسیدم!
یه جا تو زندگیت به این می رسی که هیچی دردت رو دوا نمیکنه! می دونی بدترین جا کجاست؟
اونجایی که با خودت می گی مرگ هم نمی تونه راه روشنتری رو پیش روت بذاره!
شاید البته به خاطر باورهای منه، من باور ندارم که وقتی مردی، همه چی تموم میشه! من به یه چیزی مثه سمسارا اعتقاد دارم! و این آزار دهنده است! این بده چون اگه به این هم باور نداشتم و دست کم پوچ گرا بودم، دیگه مرگ برام انقدر ترسناک نبود!
ولی این جوری می ترسی که اگه خودت رو بکشی، تو زندگی بعدیت چی میشی؟ نه بخاطر این که خودکشی گناهه! بخاطر این که مطئن نیستی که تو این زندگیت به اندازه کافی کار خوب کردی یا نه!
من مذهبی نیستم ولی تنها چیزی که می تونه من رو نسبت به این همه بیعدالتی دنیا آروم کنه، همین قانونه! هر کاری بکنی باید پاداش یا پادافرهش رو بدی!
همین باعث شد امشب بفهمم واسه چی از مردن می ترسم! و بفهمم که دردم چیه!
می دونی خیلی فرقه میون فقر و مشکل من! میون ظلم عقیدتی و مشکل من! میون علت و نقص جسمی و مشکل من!
من نمیگم من از یه کور بدبخت ترم، نه! اون هم محکومه! ولی من در برابر مشکلم ناتوانم! این جاست که می بینی ای بابا! مرگ هم دردی ازت نمی تونه دوا کنه! اگه باز هم این طور بدنیا اومدی چی؟
از یه طرف هم می گم به خودم که ولش کن الان دِپ زدی! سخت نگیر! ولی بعدش که فک می کنم می بینم که من وقتی خوشحال هم هستم، فقط دردهام رو فراموش  می کنم! فقط همین! اونا سر جاشونن! من یه جی اَم! حالا یه شاد یا ناشاد!
بعد می فهمی که از چه چیزی محروم شدی! بخدا که اگه همه مردم دنیا  و همه دولت ها هم پشتیبانی ۱۰۰٪ از جی ها و بقیه کمینه ها بکنن، باز هم مشکل من یکی سر جاشه! من بقیه جی ها رو نمی دونم! خیلی ها جنده ان و تنها دغدغه شون گیر مامورا افتادنه! خیلی بکن در رو هستن و فقط به فکر راحت تر گیر آوردن اون جنده هان!
من دردم این نیست! من دردم همین کمینه بودنه! همین نگاه های عجیب همه بهمه که بخدا نه دست دولت هاست نه دین ها!
حتی دست خود مردم هم نیست! چون این تفاوت لعنتی بنیادی اِ! این درد رو هیچ وقت نمیشه جلوش رو گرفت!
این که بفهمی اقلیت بودن بده، این که بدونی باید به حقوق دیگران احترام گذاشت، هر چند اقلیتن و ضعیف، این فقط بدترت می کنه!
می دونی چرا؟ چون اون میلیون ها آدم اون بیرون، اون استریت ها، اون سپید پوستای اروپای شمالی، اون خیلی ثروتمندا، اون مرد سالارا، اونا آدم نیستن، حیوووووون اَن! چون تو زندگیشون حتی یه بار هم پاشون رو تو کفش ما و هزاران اقلیت دیگه نمی ذارن ببینن این قالب تنگ که اونا یا مسخره اش می کنن یا نابود، داره ما رو جر میده! داره خفه مون می کنه!
شاید بگین این ها همه اش حرفه، چون من تو بدترین شرایطم این رو می گم! ولی نه! من به بدتر از خودم هم فک کردم!
من فک می کنم بدبختتر از ما، آدمای هستن که طبق استانداردای دنیا بیمار روانی محسوب میشن! بچه باز ها، سادیسمی ها!
من به اونا هم فک می کنم! میگم همیشه با خودم که اون پدوفیل رو باید کشت تا به بچه ای تجاوز نکنه؟ اون مگه آدم نیست؟ یه آدمی که سادیسم داره و خوب نمیشه، چه گناهی کرده؟ خودش خواسته؟ من از این آدم ها اصلاً  دفاع نمی کنم، فقط می خوام با خودتون فک کنین که: خب که چی؟ چرا بعضی ها ناخواسته متفاوتن؟
این رنجم میده که هیچ جوابی آرومم نمی کنه! پاسخایی از این قبیل: عزیزم نگو این حرف رو، تو خاصی! یا: خدا دوسِت داشته که بهت داره رنج میده! حتی: یه روز به عشقت میرسی، من می دونم!
اوکی اینا همه قشنگه، همه انرژی مثبته، همه باعث میشه که دووم بیاری این زندگی زهرمار رو! ولی بخدا من مرضم دوست پسر داشتن نیست! آرزومه، ولی می دونم که اون هم هزار تا داستان داره! و از اون داستان ها هم که بگذریم، ماهیت پرسش من سر جاشه!
کی مسئول منه که همو بدنیا اومدم؟؟؟!!! خدا؟ طبیعت؟ کارما؟ پدر و مادرم؟ من حرفم اینه که این همه افراط یعنی چی؟ چرا هر کدوم از این عوامل بالا باید بتونن انقد یکی رو بدبخت کنن؟ کی و کجا و بدست چه کسی من پاسخ این سوال رو می گیرم؟ پس از مرگ؟ اون موقع می خوام چی کار؟ قبل از مرگ؟ از کجا معلوم قانع شم، و حتی بشم، از کجا معلوم که پاسخ من همین باشه؟

عامل تو زندگیم کم نیست که غمگین باشم، زیاد هم نیست! بچگی سختی رو گذروندم! محیط آرومی نداشتم! وسواسای فکریم دیوانه ام می کنن! تنهام!!! می ترسم! اینا همه قبول، باعث میشن که ذهنت به سمت این چیزا بره! ولی گفتم، اگه اینا نباشه، مشکلت سر جاشه! و تو فقط داری مثه احمق ها(که البته بهترین راه خوشبختیه) اون ها رو فراموش می کنی!

پ.ن: این کتگوری جدیده! درد دل! درد دل معنیش این نیست که خیلی ناراحتم! معنیش اینه که دارم رئالیستیک فک می کنم! :)