چشمانت، لبهایت...

چشمانت

لبهایت

به آتشی سوزان فرا می خوانند مرا

چنین چیزیست درونت

که هنوز حلت نکرده ام

به دیوانگی می کشد انسانها را

مرا دیوانه می دانند

آری

چشمانت لبهایت

به دیوانگی کشانده اند مرا

مژگانت

ابروانت

به مرغزارهای بهشتی می خوانند مرا

گندمزار گونه هایت

سوخت همه خرمن های قلب مرا

کلامت

حرف هایت

به آوای سازهای بهشتی

دعوت میکنند مرا

حنجره ات به صدای زنگین چنگ

می نوازد گوش های مرا

گیسوانت

به مانند نخلستانی است

آه چه خرمایی

به سرزمین های جنوبی می برد مرا

در میان هر کلامت دفتر شعریست

که جلا می دهد سروده مرا

در پس هر نگاه عاشقانه ات

منبع الهامیست که لبریز می کند مغز سرگردان مرا

چشمانت لبهایت

به دیوانگی می کشانند مرا

در گذار هر روز با تو بودن

فکریست که آرام میکند نبض مرا

فکر با تو بودن، در آغوشت کشیدن

دیوانه وار تسکین می دهد مرا

پندار بی پنداری، رهایی از هر چه جز تو

به عرش اعلا می برد مرا

چشمانت لبهایت

به دیوانگی میکشانند مرا

پردیسی است در میان آن دو دستت

به زیباترین باغ ها رهنمون میکند مرا

زبانه های آتش است گرمای تنت

به آتش بهشتی سوزان وعده می دهد مرا

آبشاری یخ زده است عرق سرد شرم تن تو

زمهریر گرمیست روح سرگردان و تن رنجه مرا

بلندای آن قد چون سروت دیدنی است

به تماشای زیباترین اندام ها وسوسه می کند مرا

عطر نارنج روی گردنت شامه ام را میزند

به یاد باغهای سرزمین های شمالی می اندازد مرا

آن دو دیده عسلی گون و نورانی تو چون شمع است

مشعلی است که روشن می کند راه دل کور مرا

آن دو چشم بی رحمانه زیبای تو همچون کهرباست

تا همیشه مجذوب خود نگه می دارد مرا

آن لب لعل و خوش رنگ تو همانند گلبرگ

به بوییدن و بوسیدن و فشردن لب هایم به آن امر میکند مرا

آن ردیف در و مروارید در پس هر خنده ات

چون مخزن گنجی است

به تماشا نشستن وا میدارد مرا

نگاه معصوم و پاکت حین خواب

گرچه نادیدنی است اما آتش می زند همه احساس مرا

این گرمای هر بازدمت بر چهره ام

حکم هرم خورشید است بر کوهی از یخ مرا

دست خطت، متن هایت، شعرت

همه چون سپنتاترین متون عالم است مرا

مهربانیت، عشقت عاشق کش است

آه خواهد کشت این لبخند تو آخر مرا

هر هجوم بی رحمانه تو بر برم

هجمه لشگر باران است تن خشک مرا

آن صدای نازنینت لالایی شب های من است

مسخ می کند آن نوای ساز تو ذهن مرا

آه... و باز هم

چشمانت

لبهایت

به آتشی سوزان فرا می خوانند مرا

چنین چیزیست درونت

که هنوز حلت نکرده ام

به دیوانگی می کشد انسانها را

۷ \۵\۸۹ و

۱۴\۸\ ۸۹

پ.ن: پست ۵۰ اُم وبلاگم میخواستم خیلی ویژه باشه، واسه همین این رو گذاشتم! این نوشته ام رو خیلی دوس دارم! شاید بیشتر از همه ۸۰ و خرده ای کار دیگه ام! کلی هم تصحیحش کردم از بار اولی که ایده اش به ذهنم اومد.

واسه همین دوس داشتم تقدیمش کنم به کسی، ولی...
هنوز واسه تقدیم بازی و اینا زوده، اون کار رو می ذارم واسه وقتی داستان نوشتم!

بوووس