متامورفوز

    هم الان پیش پات داشتم با خودم می فکریدم که من چجوری شد که این جوری شدم؟؟؟ امیدوارم تایتل پست گمراهت نکرده باشه! من نه گِرگورم نه یه سوسک زشت نه بازیچه دست کافکا! ولی من واقعاً کلمه ای بهتر از این پیدا نکردم!!!
کی فکرش رو می کرد؟؟؟ واقعاً کی؟ من خودم کفم می بره خودم رو با ۲ سال پیشم مقایسه می کنم! اصن این منم؟؟؟
من یه آدم ضایع بودم! جدا از ظاهرم که اضافه وزن داشتم و تیپ و استایلم هم خیلی بیشتر از سنم بود( الان دیگه  هیچکدومش نیستمااااا) ، باطنم هم خیلی متفاوت بود!
     نمی خوام بگم بد! می خوام بگم ااااااافتضضضضاح!!!! من هموفوب بودم تا حدودی! خودم رو از واقعیتم می روندم! همیشه با خودم می گفتم: خب هم جنس گرا ها بیمارن و دلم براشون!!!!! می سوخت! ببین کاملاً به گرایشم آگاهی داشتم و سعی در ردش هم نداشتم ها! ولی اصن واسم اون موقع این چیزا بیشتر شبیه شوخی بود! یعنی محدوده فکریم تو این زمینه می خوام بدونی چقد کوچیک بوده! من تا ۲ سال پیش، با این که میل جنسیم رو کاملاً درک کرده بودم، با این که یه بار، نه حالا دیوانه وار ولی تا حدود زیاد عاشق هم شده بودم، باز هم پا فشاری می کردم رو این که می تونم ازدواج کنم و مثه دیگران باشم! نمی دونم چی ولی حدس می زنم همون شیفتگیم به عشق دومم که برات کلی گفتم و پذیرفتم که مسخره هم بوده اون علاقه، همون سبب شد که من یه تلنگر خیلی محکم به خودم بزنم! یا بهتره بگم یه تلنگر بهم زده شد!
من از اون موقع عوض شدم!!! زمین تا آسمون! زمممممییین تا آسموووون!!!!
   من دیگه هموفوب نبودم چون فهمیدم تنهام! دیگه ترنس ها و گی ها و لز ها و بای ها(که البته نمیدونستم تا اون موقع فرق میونشون کلاً چیه) رو عجیب و روانی نمی دونستم! هرگز یادم نمیره! هرگز!!! بهار ۸۹، آخراش! خرداد یا اردیبهشت! همون موقع هایی که حس می کردم عاشق شدم دوباره! می دونم خنده داره ولی واسه من نه! درسته یه توهم لعنتی بود! درسته مدت ها حتی می ترسیدم درباره اش حتی با هم حس هایی که بعدها شناختم حرف بزنم، ولی عوضم کرد!!! ناراحتم می کنه! هنوز هم! چون هنوز هم فک می کنم به اون با هر پسری که شبیهشه حس دارم! ولی دیگه واسم مهم نیست! اصن فرض می کنم عاشق یه استریت دست یافتنی شده بودم! مهم اینه که اون من رو عوض کرد! و من از روی این نیروی وحشتناک عظیم عشق موتورم روشن شد! متامورفوز شروع شد! پیله ام رو پیچیدم دورم! می رفتم که آماده شم واسه یه دگردیسی!
شاید نخستین گام تو این راه واسه من، آشنایی با وبلاگ های هم حس هام بود!اینا از اولین وبلاگها بودن! البته بعضی هاشون تغییر کردن از اون موقع!

یادداشت های دوموزی ،نیم بوسه

hanoozkhabam

our little dictatorship،همین که هست 4،سکوت تلخ

koooootah

ابژكتيو،پسر

همجنس گرا

هویت درون

محدوده ی سرخ ، شکوفه اندوه

بن بست ِ انتظاری ، نقطه چين ها . . ، سبـــــزآبـــــی، عزیزم...خوابی؟، غریبه و ....

   و کلی وبلگ دیکه که الان یا نیستن دیگه یا با شرمندگی یادم رفته!!! خوندن اینا من رو با یه دنیای قشنگ و اعتیاد آور آشنا کرد! هر روز اگه بگم بهشون سر میزدم اغراق نکرده ام! با تلخ و شیرین و دعوا و آشتیشون پیش رفتم! 

دومین فرق عمده ام تو روابطم با آدما بود! من خیییلللییی اجتماعی نبودم! یعنی خجالتی بودم! نه منزوی ولی تیپ ۵ محسوب می شدم! مشاهده گر صرف! یه دژ دورم می کشیدم! تو این دژ من بودم و کتابام و خونواده ام و تعداد انگشت شماری دوست صمیمی! همیییین! تو برخورد با آدمای جدید خجالتی  بودم! آروم و منطقی باید جلوه می کردم! شیطونی هام، اگه اصن شیطنتی می کردم، فقط تو خونه بود! من تنها هابی زندگیم کتابام بودن!!! نه ورزش، نه هنر، نه حتی خوش گذرونی!!! رقت باره، نه؟؟؟

    ولی رفتن به دانشگاه، پذیرفتن خودم و شانس داشتن چند تا دوست خوب(دختر بیشتر) کمکم کرد بفهمم روابط اجتماعی یعنی چی! چجوری میشه دوست پیدا کرد! چجوری میشه محبوب بود!

     من هیچ فشار مذهبی ای از سوی خونواده و اطرافیانم روم نبوده!‌هرگز! ولی خودم مریض بودم! خودم همه اش عذاب وجدان داشتم! هنوز یه ته مونده هایی از مزخرفاتی که تو راهنمایی و دبیرستان تو کلمون کرده بودن ناراحتم می کرد! نکنه من هم برم جهنم! نکنه پوچ گرا شم! آخرش چی میشه یَنی؟ خدا همه اش داره من رو می پاد که مچم رو بگیره؟

گام سوم همین داستان باورهام بود! همه چی رو ریختم دور! ولی حواسم بود که آدمی که به هیچی باور نداره مثه یه انسان نخستین زندگی می کنه!! باورم رو گذاشتم رو انرژی مثبت، رو نیکی و شاد زندگی کردن! ویکا، کارما، زروان و هر چیزی خوبی که با ذات خوب بشر کار داره! به کسی بدی نکن و اگه کسی بهت بدی کرد، پاسخش رو بده! هر کاری هم بکنی چه خوب چه بد بی جواب نمی مونه! یا تو همین زندگی کارما جوابت رو میده یا تو تولد بعدیت!

    چهارمین تغییر من تکنولوژی بود! من یه نِرد بودم تو زمینه کامپیوتر و این چیزا! نه این که حالا الان خیلی بلد باشم هاااا! ولی دست کم الفباش رو می دونم و کار روزانه خودم رو خودم راه میندازم! با فیس بوک آشنا شدم! خدا می دونه این پدیده چقدر کمکم کرده و می کنه! وبلاگ نوشتم، کاری که فکرش هم نمی کردم یه روز بکنم!

    علائقم رو عوض کردم! موزیکی که گوش می کردم رو تغییر دادم! رفتم تو کار هنرمندا! مطالعاتم بیشتر آنلاین شد تا کاغذی! فیلم دیدم! بیرون رفتم! زیااااد! تو دل آدم ها! جاهای شلوغ، جاهای خوب! جاهایی که دوس داشتم! جاهایی که مِین استریم همه چیز رو توش می تونستم درک کنم! مهمونی رفتم! سفر کردم! رقصیددددم! مست کردم! خندددددیددم :) یه کلمه رو بردم: لذت!!!

   رو پای خودم وایسادم، ترسام رو کشتم! کار پیدا کردم. تصمیم گرفتم از هر چیزی که واسم سودی نداره بِکَنم! دیگه حتی به سیاست و این چیزا حتی یه ذره هم فک نمی کنم! اخبار گوش نمی دم تا جایی که بتونم! تو کار مردم دخالت نمی کنم تا جایی که بتونم! به من چه؟ :))

به ظاهرم دست بردم، نظم تنم رو به هم زدم! به خودم سختی دادم تا به اون چیزی که می خواستم برسم!

    من کمال گرا به دنیا اومدم و همین طور هم از دنیا میرم. ولی نمود این پرفکسیونیسم رو تو این ۲ سال دیدم! واسم داره تجلی پیدا می کنه و من رو به خیلی جاها میرسونه!

    همه اینارو مدیون همون عشقم! و یه اعتراف دیگه! دیگه نمیدونم عشق یعنی چی!!! چون من هر لحظه عاشق میشم!

یا تو خاطراتم، یا با یه پسر جوون و جذابی که تو تاکسی و اتوبوس کنارم نشسته، یا با یه مرد سی و خورده ای ساله ای که وقتی رفتم خرید دیدش می زنم! من نمی دونم چِم شده! این شهوت نیست، هوس نیست! ولعه! ولع محبت! هر چند از گدایی عشق بیزارم ولی حس می کنم، درسته قوی ام، خیلی هم قوی! اما این رفتارام، این دلبستنای زود به زودم و فارغ شدنای مسخره ام همه اش از یه چیز میگه! نمی خوام واسم دعا کنین و بگین که ایشالا نیمه گمشده ات رو پیدا می کنی! می دونم چون دوسم دارین می گین! مرسی x:

 می دونم این هم انرژی مثبته ولی خودم به این باور دارم که یه روز، یه جا، بهش می رسم! 

    خیلی حس عجیبیه! از خودم بدم نمیاد چون تعهدی در کار نیست! ولی این که روزی صد بار بتونی عاشق شی جالبه! یه جور آمادگی و میل به دو تا شدن :)))) دوس دارم حالت الانم رو!!! مثه حس آبستن بودن از یه بچه تپل و خوشگله! که هر روز از نو نطفه اش بسته میشه!

   این منِ نو، سخت نو شد ولی خب قدرش رو خیلی میدونم! دلم واسه بعضی از فیچِرای منِ کهنه ام تنگ شده! کتاب کم تر وقت می کنم بخونم گرچه ویکی پدیا و آثار ادبی ای که تو دانشگاه می خونیم تشنگیم واسه خوندن رو سیراب می کنه! مثه قدیمام مودب نیستم، آروم نیستم! ولی می بینم که این یه ذره بی ادب بودن و شرتر شدنم هم واسه خیلیا خوشاینده! 

اون قدر که تغییراتم زیاد بوده و دوسشون دارم  نمی دونم از کی یا چی ممنون باشم!!

   فقط یه چیز رو می دونم، بدون عشق و بدون تو و تو و تو یکی و چن تا دیگه از دوستای واقعی و مجازیم و همینطور بدون بهتر شدن شرایط و جو روانی زندگیم، هرگز نمی تونستم این متامورفوز رو آغاز کنم! 

   این تازه آغاز یه راه دراز که باید ازش بگذرم! این تازه آغاز راهه...