گریه دارم

نازنینم 

گریه دارم

شانه داری؟

بوی عطر شانه هایت در سرم می پیچد

بینی ام پر می شود از بوی تو

از عطر گل

دسته ای گل وحشی و سرخ

دو کف دستانم

پشت سفت و امنت را می فشارند

من چه قدر آرامم

تو چه اندازه گرم

چنگ می اندازم به وجودت

زجه هایم را به سختی می بلعم

مبادا که بیازارد بغض من

قلب کوچک پرنده عاشق را

اما من

من گریه دارم نازنینم

درد دارم

حرف دارم

این بار نه از تو

از خودم

من به اندازه یک عمر

هزاران روز تلخ

زجر دیده ام

و تو تنها توهمی بود مرهم گونه

بر زخم تنهایی هایم

که گاه فواره خون اش

تا سراپرده افلاک را رنگین می کرد

شانه های گرم و نازت

بوی دلربای عطرت

و صدای گرم و نازنینت

تنها برای این در وجودم رخنه کرده

که هرگز نیستی

نیستی تا ببینی تا چه حد یک انسان

می تواند پست باشد

می تواند پوچ باشد

بی تو

هیچ بودن را

طعم ترش نرسیدن به تو را

و گذار هر لحظه پر درد را

بتنهایی حس کرده ام

رنگ چشمان عسلی ات را با ولع

به رخ این و آن کشیده ام

اما حاشا

که تو هرگز نیستی

نازنینم می دانم

که تو روزی مرا در آغوش گرمت خواهی گرفت

و من خواهم مرد

من از عشق تو تاب نخواهم آورد

اما دوست دارم پیش از آن

یک دل سیر گریه کنم

نازنینم

گریه دارم

شانه داری؟

۱۴\۲\۹۰