The 1st (but not the last) coming out ever! :D

     دیشب، مثه هر شبم تو این مدت، خیلی دیروخت (حدودای ۳ اینا) بود که داشتم به این فک می کردم که چیه داستان کلاً! بعد به این فکر افتادم که پارسال دم عید به خودم قول خیلی چیزا رو دادم که مهمترینشون پیدا کردن یه پسر بود! خب سال گذشته بهش نرسیدم و طبق معمول امسال هم از رو نرفتم و فوکوسم رو گذاشتم رو همون داستان. بعد یه نمه دلم گرفت. فک کردم اگه الان بغل دستم یکی که دوسش داشتم خوابیده بود چه خوب بود...

     خیلی بیخود و بی جهت یاد یکی از زوج های خوب دور و برم افتادم! یه دختر و پسر خیلی باحال و روشن فکر و فان از بچه های یونی! با خودم داشتم فانتزی می ساختم که میشد واسه اینا کام آوت کنم و چه قدر واکنش خوبی می تونستن داشته باشن...

     بعد به این فک کردم که خیلی از فشارهای عصبی ای که رومه واسه خاطر همین داستانه که به هیشکی نگفتم که از پسرا خوشم میاد نه دخترا! حس کردم (البته می دونستم به وضوح از خیلی قبلش ولی انقد اذیتم نکرده بود این مساله هیشوخت) که انگار دارن می ذارنم تو قبر :( ینی یه چیزی تو این مایه ها که یه راز لعنتی رو تو دلت نگه داری، اون هم تا آخر عمرت! و هیشکدوم از عزیزای دور و برت هم ندونن چی بود این راز و بعد تو بمیری و همه چی تموم شه! حتی اگه یه جا نوشته باشیش و بعد مرگت همه بفهمن، باز هم هیچ فایده ای نداره: تو دیگه مردی!

     یهو یاد صمیمی ترین دوستم افتادم! با خودم گفتم اگه میخوای کام آوت کنی کی واجبتر از اون؟! یه چن لحظه با خودم تصور کردم بهش چیا می خوام بگم. بعد از چند ثانیه که سریع مرور کردم همه چی رو، بهش اس زدم که فردا (ینی امروز) یا پس فردا رو برنامه کن زود می خوام ببینمت یه چیز مهمی رو بگم. رفت رو مخش که چیه! اولش خواستم بپیچونم دیدم نمیشه، سرتق تر از این حرفاس. یهو گفتم خوب احمق جون بهونه بیار و یه دروغی سر هم کن. خلاصه فردا می ریم با هم چای بار تا تو یه محیط آروم راجع به این که از پسرا خیلی بیشتر از دخترا (عاطفی و جنسی) خوشم میاد صحبت کنیم. این دوستم همونیه که گفته بود دوس داره یه بار لِز کنه با یکی! :)) واسه همین می دونم با این قضیه اوکیه. ضمناً اگه باز هم بخوام کام آوت کنم، کاندیدا هام رو در نظر گرفته م و اونایی که نزدیکن ولی اصن را نداره بهشون بگم رو هم یه خط قرمز کشیدم روشون! :))))

فینگرز کراسد و ویش می هُپ و این حرفا دیگه

بوووس