ابله

     پرده رو محکم کنار زد. نور شدید ساعت ۱۱ صبح تمام آپارتمان رو پر کرد و ذرات ریزگرد و خاک بی توجه به بود و نبود نور توی سالن مجلل خونه رو هوا می رقصیدن و پیچ و تاب می خوردن. یادش نبود از دیشب تلفنش زنگ خورده یا نه. گوشیش رو چک کرده بود، فقط یه اس ام اس مسخره از پسری که دیشب باهاش خوابیده بود:

      عزیزم تابستون سال دیگه تو Mandalay Bay واقعیِ واقعی واست تجربه دیشب رو تکرار می کنم

بوس

آرمین

     نیشخندی زد و سیگارش رو روشن کرد: آره، من با تو، تا یه سال دیگه، اون هم آمریکا. داشت کم کم باورش میشد دوقطبیه، دیشب اون جوری و الان... صدای جیغ چای ساز حواسش رو جمع کرد و رفت سمت آشپزخونه. یاد انسرینگ ماشین افتاد. برگشت سمت هال. دید چشمک میزنه.

  -الو... رها! عزیزم وردار! کدوم گوری رفتی تو یهو دیشب لاشی؟ ببینم انقد طاقتت طاق شد یعنی بچه خوشگلو دیدی؟ گفته بودم خوب چیزیه که. به هر حال مراقب باش میگن این مدلیاش ایدز میدز دارناااا!!!

 
    صدای خنده بلند پایان پیامی بود که واسش اومده بود. من ریدم دهنت جنده. میخواستی تو هم بیای تری سام کنیم؟ خاله زنک جنده. کلمه آخر تو مغزش طنین انداخت. سر میز صبحونه به زور یه چیزی خورد و بدون این که دوش بگیره یا حتی مسواک بزنه حاضر شد و سوییچ ماشین رو برداشت و رفت به سمت در. از آسانسور که میومد پایین کلی وقت داشت فک کنه. ۵۰ طبقه زیر پاش بود. در آسانسور آروم بسته شد و دوباره دلهره همیشگیش، وحشت از جاهای بسته اومد سراغش. اسمش چی بود؟ کلوستروفوبیا؟ کلاستوفوبیا؟ یه فوبیای دیگه رو بقیه. اصن هر خری که بود دیگه مهم نیست. دیگه تموم میشه، همه اش دیگه تموم میشه. بذا برسم پایین. نفس، ژرف، تو، بیرون. دم... بازدم... اَه جنده! آخه تو آسانسور که نمیشه نفس عمیق کشید. این دفعه به خود احمقش میگم. ببینم می تونه تو آسانسور از این گها بخوره واسه من نسخه می پیچه؟ 

     یهو یاد دیشب افتاد. بعد از سکس، آرمین تو بغلش خوابش برده بود. همیشه فک میکرد احمقانه است، مگه میشه تو بغل کسی خوابید؟ تمام مدتی که به صورت آرمین زل زده بود، اون داشت یواش خروپف می کرد. مسخره بود، پسر به اون سکسی ای خروپف می کنه آخه!؟ ولی می کرد. تمام مدت فکرش ساکت بود. هیچ نظری درباره اش نداشت. زنگ آسانسور حواسش رو جمع کرد. تو تمام مسیر فقط یه بار آسانسور تو طبقه دوم وایساد. هیشکی نبود. کدوم جنده احمقی از طبقه دوم تا همکف رو سوار آسانسور میشه. نه واقعاً. ببینمش واحدم رو باهاش عوض میکنم. طبق عادت اول هر هفته بورد رو نگاه کرد: Nada!!!

    فاک، ناهارم! بیخیالش شد و باز رفت سمت آسانسور، با خودش فک کرد مثه همیشه از غدای دانیال می خوره. آسانسور خودش رفته بود. رفت سراغ بغلی. درش باز بود، منفی ۱ رو زد.

    باز در بسته شد.