حس نو

خيلى حس قشنگ و جالبى بود كه واسه اولين بار، پسرى رو كه دوس دارى، ميشونى بغل دست تو ماشين و يه مسير طولانى رو از نياوران تا گيشا باهاش گپ ميزنى تا برسونيش! از فرهنگ آشغال ما ايرانيا فقط اين رو ميدونه كه بايد يه كم تعارف كنه و سريع نپذيره هر پيشنهاد رسوندنى رو. ولى بعد از دو بار، شيرين تسليم ميشه و اعصابت رو ديگه خرد نميكنه. بهش با كلمه هايى مثه <بشين پسر جان بذار برسونمت> و يا با گفتن نامش با يه عالمه ابراز علاقه، ميفهمونى كه: دارم از با تو بودنم لذت ميبرم :|
بعد كه از ماشين پياده ميشه و نگاش ميكنى تا خيالت راحت شه كه از پل عابر رد شده، راه ميفتى سمت خونه! هنوز تو ماشينته و تو هنوز دارى به هزار تا چيزى كه ميشد بگين به هم فك ميكنى!
ياد اين ميفتى كه اون پسر احتمال زياد ستريته و يا اين كه در بهترين شرايط بايه! بعد به خودت يه قوى باش محكم ميگى و ياد اين ميفتى كه هميشه يه چيز بهتر در انتظارته!
مسير برگشت به خونه رو به طرز باور نكردنى اى سريع طى ميكنى. وقتى ميرى تو پاركينگ و ماشين رو خاموش ميكنى و دارى گوشى و كيف پول و كارت ماشين رو ور ميدارى، نگاهت ميفته به صندلى بغلت: جايى كه اون روش نشسته بوده تا چن دقيقه پيش. انگار هنوز پيشته...
ولى ميدونى قشنگترين جاى اين داستان احمقانه كجاس؟ فرداى ديدارت با اون پسر، به هيچ وجه حس شكست نميكنى! چون به هزار بدبختى به خودت ياد داده اى كه خودتو دوست بدارى و مطمئنى كه يكى بهتر يه جا منتظرته :)