آسمون وانیلی

     دستای نازنینش رو می گیرم تو دستام. چن تا لکه بزرگ رنگ روی سطح دست چپش نظرم رو جلب می کنه. مثه همیشه، دستش غرق رنگه! رنگای  خشک شده ای که روی رگای بیرون زده دستش سره سره بازی می کنن. یه لکه بزرگ سبز بالاتر از شستش، یه دونه زرد که مثه خورشیده، درست رو مرکز اون عضو شفابخش بدنش. آخر سر هم یه برکه کوچولو بالای انگشت کوچیکشه. دستش رو به سمت صورتم میارم. لبام دارن منفجر میشن از خوشحالی.
     آرومه... فرشته من مثه همیشه آرومه. نگام میکنه. لپش رو باد می کنه و به سقف نگاه میکنه و با یه خنده شیطنت آمیز میگه: ببوس. و من بی اختیارم.
     حسشون می کنم. ذره ذره اتم های اون مواد شیمیایی روی دستاش رو. بوی رنگ رو، بوی هنر رو. باز نگاش می کنم. یه ذره قرمز رو نوک بینی خوش تراششه. هیچی نمی گم ولی، بذار بمونه.
    آقای نقاش برای ۷مین بار داره تلاش می کنه " آسمون وانیلی" مونه رو بکشه، هر بار تو یه ساعت روز. و من هر بار بهش می گم که بسه. که همین عالیه. که تو یه فرشته هنرمندی. ولی اون گوش نمیده، فرشته من کله شقه.
    دستاش هنوز نزدیک صورتمه. چشمام، چشماش، چشمام. وااای چشمام! اقای نقاش داره میره و قراره آسمون وانیلی واپسین خاطره اش باشه واسه من. اون میره؟ نمی دونم. شاید باید بره. ولی این اثر رو باید بکشه. باید بوی رنگ روغن رو واسه آخرین بار رو دستاش مزه کنم. چه بره، چه برگرده.
    رودخونه، ردیف درختای ناشناسی که شاید حتی بومی موطنم هم نباشن. اون دو تا خونه با شیروونی سرخ رنگ. ای کاش مونه هم اینجا بود. شاید اون هم دست اقای نقاش رو می پرستید. آقای نقاش ممانعتی از پرستیده شدن نداره. دستش تو دستام احساس خونه بودن می کنه. فرشته من مغروره...
    آقای نقاش داره پا میشه. من همچنان روی زمین زانو زدم. چنگ می زنم به صندلیش، به روپوش سپید نقاشیش. فرشته من تنها لبخند میزنه. دستش رو رها می کنم. من زل میزنم بهش. هنوز رو زمینم. آقای نقاش روپوشش رو در میاره. تی شرت آبی نیلیش رو میکنه و میکل آنژ میاد تا واسه ورژن مدرن داوود ازش الهام بگیره. فرشته من پیرهن پیچازی زرد و مشکیش رو می پوشه. آستینش رو تا میزنه و تا آرنجش میاره بالا، بعد دکمه های آسشتینش رو میندازه. من هنوز دارم نگاش می کنم. فرشته من با بلک بریش وری میره و بعد آروم میره سمت در. دستاش رو باز نگاه می کنم. می خوام باز بپرستمشون که می بینم برکه ای نیست، خورشید رفته. درختا دیگه سبز نیستن. فقط یه آسمون وانیلی مونده رو بوم. یاد چشمام میفتم. وااای چشمام.
    روم رو بر می گردونم. گوشم رو می گیرم. فرشته از صحنه خارج میشه. مونه بر می گرده به باز نگاری چند هزارمین ورژنش از نیلوفرهای آبی. میکل آنژ یادش میفته باید بره سراغ تابلوی آفرینش انسان. و من می مونم و آسمون وانیلی تنها.
فرشته من مُرده...