قطعیت، نسبیت

     شاید هیچی انقدر تا حالا واسم جالب نبوده! هیچ تغییری تو شخصیتم واسم این همه ارزش نداشته! یاد حرفای ۲ سال پیشم میفتم به یه دوست همحسم که می گفتم کسی که تو یه رابطه نقش پَسیو(خیلی به این نقش ها باور ندارم ولی اسمش همینه) داره ، مریضه  و از مازوخیسم رنج می بره! هیچ وقت یادم نمیره اون دوستم با آرامش گفت: بهتره انگ به اون آدم نزنی و بدون چن سال دیگه فکرت عوض میشه و تجربه ات بیشتر!
     اون چن سال داره می گذره و من با کسی دوس نشدم و تو رابطه ای نبودم ولی اندازه ۱۰۰۰ سال تجربه کسب کردم و متغیر شدم! و این تغییره که واسم جالبه! لب مطلب اینه که من تو یه سری زمینه ها خیلی قطعی نظر میدادم. می گفتم همینه دیگه درستش، جز این میشه مرض، انحراف! اینارو تو ۱۷، ۱۸ سالگیم میگفتم. الان آخرای ۲۰ اَم و می بینم با خودم کاری کردم که فکرم آزاااااد شده. شاید هرگز روزی حدس هم نمی زدم که انقدر بتونم نسبی فک کنم...
     باید اعتراف کنم که دانشگاه و بحثای نقد ادبی و هم نشینی با یه سری آدمی که تا پیش از این مسخره اشون می  کردم هم بی تاثیر نبوده. الان که دارم به مثالا فک می کنم نیمیش مال همون دانشگاس. شاید یه ذره افراطی نسبی فک می کنم دیگه. نمی دونم خوبه یا نه ولی راجع به هر چی که فک می کنم، دیگه نمی تونم نظر قطعی و تموم شده ای درباره اش بدم. البته این مساله نیاز به گفتن نداره(شاید هم داره، نمی تونم قطعاً بگم :دی ) که توی زمینه هایی که خیلی مهم نیستن یا خیلی روزمره و مادی اَن خیلی اینطور نیستم، یعنی اکثراً قاطعم! مثلاً چه می دونم، تو خرید یه لباس یا نظر دادن راجع به موقعیت یه ملک! ولی تو چیزای ایدئولوژیک دیگه اصن نمی تونم چیزی بگم که صد در صد بهش ایمان داشته باشم. ولی هر چی که هست حس خوبیه فک کنم، چون یه جوری احساس سبکی بهم میده. انگار راه فکرم واااااز وازه!!! این مساله رو نمی خوام تو ذهنتون محدود شه به گرایشم هااا! خیلی مهمتر و کلی تر از یه گرایش جنسیه.
   علت این که اینو نوشتم این بود که داشتم پست"درد دل ۱" رو می خوندم و کلی واسم جالب بود طرز فکرم. البته تفاوت چندانی نکرده. فقط یه کم ملایم تر شده تا آرومتر و راحتتر زندگی کنم.

پ.ن: ۵۰۰۳ خیلی تو ذوقم زد! دوس نداشتم لحظه دیدن خود عدد ۵۰۰۰ رو از دست بدم :))