ریکاردو پشت آینه - بخش ۱

    پِدرو همین طور که با ناز و ادا توی کلاس را می رفت، بلند بلند از کِیس هایی که تو منجم بهش مِسِج داده بودن تعریف می کرد! آرماند مثه همیشه آروم و بود و با کلماتی مثه "بععععله" یا  "چه باحال!" به حرفای پدرو واکنش نشون میداد!
ریکاردو هم با خنده مرموزی به پدرو می فهموند که آخرین کِیسی که پدرو نشونش داده بود خیلی خوبه! و بعد از اون لبخند یهو ساکت شد و رفت تو فکر!
آرماند لب پنجر نشسته بود و داشت به حیاط سپید شده از تگرگِ دانشکده نگا میکرد! اواسط آوریل خیلی غیر منتظره بود که یه همچین تگرگی بیاد!
پدرو شروع کرد به خوندن یکی از آهنگای پوسی کت دالز و با عشوه خاصی با یکی از نیمکتای کلاس تمرین رقص میکرد!
آرماند که حرصش گرفته بود با خنده شیطانی ای گفت: "امروز هر چقد خواستی از این جلف بازیات در آوردی! دیگه کاسه صبرم داره لبریز میشه هاااا!!"
پدرو گفت: "شانس آوردی اینجا میله پیله نیست وگرنه واست استریپ هم میکردم عزیزم!"
ریکاردو گفت: "گه خوردی! انقد میگی بخت کبود و این مزخرفا! حالا که مثه سگ بهت پا میدن تو منجم! من هم اگه هی واسم کیس میریخت پا میشدم می رقصیدم!"
آرماند نگاه چپ چپی کرد و پدرو هم که می خواست قضیه رو جمع کنه گفت: "تو که دخترا از سر و کولت بالا میرن خراستریت!" ریکاردو مغزش قفل کرده بود! شانس آورد گندش رو پدرو جمع کرد! گاهی یادش میرفت نباید جلوی آرماند یه چیزایی رو بگه!
چیزی به شروع کلاس تاریخ هنر رنسانس نمونده بود! آرماند مثه همیشه غرغرش شروع شده بود که: "چرا باز هیچی نخوردیم؟" پدرو گفت: "عزیزم من دوشنبه با یه پسر دورگه لبنانی-فرانسوی قرار دارم، میدونی که باید رژیمم رو حفظ کنم"
ریکاردو سعی میکرد تو این چند دقیقه ای که مونده بود تا سینیورا سانچز، استاد تاریخ هنرشون برسه به کلاس و بقیه بچه ها همه افکارش رو بهم بزنن، دوباره چند ثانیه ای به اون فانتزی شیرین هر شبش فکر کنه!

                                                                           ❊
 
     بوی لالیکِ سپید همه فضا رو پر می کنه! آسانسور! درش داره بسته میشه که بازوهای  نسبتاً نیرومندی از لاش  پدیدار میشن و در با صدای ترسناکی بر میگرده عقب! انگشت های کشیده و قشنگی دکمه شماره ۶ رو  فشار میدن! سرم  رو میارم بالا و یه کم می چرخونم. میبینم پسر جوون و قد بلندی که از رو نفس های تندش میشه فهمید واسه رسیدن به آسانسور دوییده، با یه لبخند شیرین میگه: "ببخشید". نا خودآگاه، بدون هیچ حس خاصی (مثه همیشه) میگم: "خواهش می کنم"
رنگ گندمی پوستش با تی شرت یقه هفت گل بهی ای که پوشیده چشمام رو لمس کردن! چشمم رو میدزدم و زل می زنم به ال سی دیِ آسانسور! همکف! پسر دقیقاً بغل دستم وایساده! مثه من رو به در! برمیگرده می گه"ببخشید شما مال کدوم آپارتمانید؟" نگاش می کنم! میبینم نگاهش رو دوخته به دستبند رنگین کمونیم! یه کم هُل شدم! آب دهنم رو که قورت میدم و میگم: "واحد ۱۵، خونه برادرمه"
دستش رو دراز می کنه و میگه: "من کارلو اَم، واحد ۲۱". لبخندش محوه ولی چشاش برق میزنه!
قلبم داره تو سینه ام تیکه تیکه میشه! نمی دونم چجوری جوابش رو میدم: "خوشبختم، من هم ریکاردو اَم"
آسانسور میرسه به طبقه ۴ و من پیاده میشم! کارلو نگام می کنه! در داره بسته میشه که میگم: "خداحافظ!" اون هم میخنده و با دستش بای بای میکنه! تو دو تا عبارت، دو تا جمله، هر کدوممون اطلاعات کافی رو بهم دادیم.
۵ دقیقه میشینم پشت در خونه برادرم! بر عکس گذشته ام شده ام! همیشه از یه همچین اتفاقایی، اگه اصن میفتاد؛ شوکه می شدم! لبخند از لبم محو نمیشد! ولی الان، بی حسم! و فقط به ۱ ماه گذشته فک می کنم...